31 juli 2019....

Het is rond half 12 in de middag wanneer ik een bericht ontvang. Ik open mijn Whatsapp en ik zie dat het een bericht van mama is... Zenuwachtig open ik het bericht met geknepen ogen... Zij was deze ochtend naar het UMCG geweest en wou dat wij dit keer dezelfde middag thuis kwamen. Wij wisten allemaal dat het foute boel was.... en inderdaad... uit de controle was gebleken dat de tumor in de baarmoeder weer actief was, helaas al in een vergevorderd stadium.

Het was al te ver uitgezaaid en een operatie was niet meer haalbaar. Maar mama hield haar hoofd omhoog en bleef kijken naar mogelijkheden. Het enige wat nog mogelijk was, was bestraling en pijnbestrijding met behulp van een morfinepomp. 

Direct hebben wij als familie de zorg weer op ons genomen en geholpen waar het kon. Het helpen begon met o.a. meegaan naar het ziekenhuis en af en toe helpen met het bereiden van het eten. Wij als kinderen waren op dit moment het huis al uit en was mama volledig op haarzelf aangewezen. Ik kwam elke week 2a3 keer bij mama om te kijken hoe het ging. Ik zag jou met elk bezoekje achteruit gaan en werd jij steeds meer afhankelijker van anderen. 

Lichamelijk zag ik haar in een korte tijd van 80kilo naar 50 kilo aftakelen. Haar lichaam kreeg het steeds moeilijker en dat leverde veel frustraties en onzekerheden op, vooral omdat zij geestelijk nog goed was. Korte stukken lopen ging nog wel en mama kon zo genieten van het zonnetje pakken in de tuin. Hier was zij dan ook vaak te vinden met mooi weer. Maar al gauw hield dit ook op..

Mama werd bedlegerig en kon niks meer zelfstandig. Al gauw kwam er een bed in de woonkamer omdat zij niet meer de trap op en af kon lopen en werd zij volledig afhankelijk van hulp.

Na een kleine 2 weken na de eerste bestralingen was zij zo moe, dat zij meer zorg nodig kreeg. De huisarts kwam elke week langs, 5x in de week bestraling... samen met de familie had ik een rooster gemaakt wie wanneer bij haar was om haar te ondersteunen bij de huishoudelijke taken, boodschappen halen en koken maar ook bij de ADL zoals, helpen aankleden, wassen op bed, helpen naar de wc. 

Op een gegeven moment gaf mama aan niet meer alleen te durven zijn, bang om te vallen, of nog erger, alleen de sterven.

Doordat er een rooster was wie wanneer naar haar toe ging, konden wij het samen volhouden. je kon het zien als echte werkdiensten. de tijden waren van 07:00 tot 13:00, 13:00-20:00, 20:00 tot 11:00 en van 11:00 tot 07:00. Wanneer 'die dienst' om was, kwam er iemand anders van de familie die het overnam. Dit werkte erg goed. Dit hebben wij 4 maanden volgehouden tot het ons begon te breken. Emotioneel werd het te zwaar, ik ging op dit moment naar school, werk en stage. Op de momenten wanneer ik vrij had, ging ik naar haar toe. Mama begon het ook aan ons te merken dat het zo niet door kon gaan en stond zij voor een moeilijke beslissing. 

Mama wou het liefst thuis sterven. Een vertrouwde omgeving met ons als naasten dichtbij haar. Wanneer je sterft heb je niet voor het zeggen. Grof gezegd kon het binnen 1 dag tot nog maanden duren, en dit hielden wij mentaal niet meer vol. 

Het was een moeilijk besluit voor haar. Uiteindelijk heeft zij gekozen om naar een hospice te gaan. Nog de dezelfde avond hebben wij rondgebeld waar er plek is op korte termijn. Wij kregen te horen dat er direct al een plek vrij was voor haar. De volgende ochtend om 11:00 kon zij al terecht. Een nieuw begin van het einde...