Mijn moeder is altijd al een fanatieke haker geweest. Het huis zat dan ook vol met zelfgemaakte werkjes. Zij maakte o.a. knuffels, placemats met onderzetters, sokken tot vesten. Een gordijntje voor de voordeur, een boekenlegger, kussenhoesjes en ga zo maar door. 

Zij haakte ook werkjes voor vrienden en familieleden, maar zo ook voor goede doelen.

Zo was er een oproep om knikkerzakjes te haken voor schoenmaatje Edukans. Hier heeft zij 30 zakjes voor gehaakt.

Op de foto zie je een kindersprei die ook mijn moeder gemaakt heeft samen met een cliënt van haar werk. Deze sprei was bedoeld voor Roemenië. Op het moment dat de sprei klaar was, deelde mijn Tante en de cliënt dezelfde gedachte. Deze sprei is te kostbaar om naar Roemenië te laten gaan. Het is toch het laatste wat mijn moeder gehaakt heeft. Dit moet in de familie blijven mocht er ooit een kleine komen, dan kan het kindje heerlijk onder deze sprei slapen. 

Mijn moeder was heel duidelijk in wat zij wou. Zo ook heeft zij destijds benoemd dat wanneer haken niet meer wil, alles ophoudt. In de hospice ging mijn moeder snel achteruit. Uiteindelijk woog zij nog maar een kleine 40 kilo en kon zij niks meer. Al haar krachten namen af, even rechtop zitten deed al veel pijn, en uiteindelijk ging haken ook niet meer. Zij stond voor een moeilijk besluit, waarvan zij wist dat het eraan zou komen, maar dat het zo snel zal gebeuren, is niet te omschrijven. 

26 December 2019

Het is vandaag 2de kerstdag. Mijn moeder geeft aan voor een moeilijke keuze te staan.... maar al snel kwam mijn moeder tot het besluit om haar leven te beëindigen. Zij had teveel pijn... Een dapper besluit heeft zij genomen. Zij heeft gekozen voor sedatie. 

Samen als familie hadden wij een groepsapp waarin wij alle zorg rondom mijn moeder bespraken. Op 27 december kwam er een bericht binnen van mijn opa waarin stond: 

Morgen 11:00 uur in de woonkamer van de Hospice. Gesprek met de arts en afscheid nemen van Saskia.... 

Dezelfde avond ben ik samen met mijn vriend naar mijn moeder gegaan. Mijn moeder wou ons graag nog 1 keer alleen zien. Nog 1 keer een avond samen....

Op het moment dat wij de kamer binnenliepen, lag mijn moeder er rustig bij. Ik liep direct naar haar toe, pakte een stoel en ging dichtbij haar zitten. Van 19:30 tot 22:30 hebben wij elkaar de gehele tijd aangekeken, en elkaars hand beetgehouden. Zonder woorden, het was doodstil.... wat moet je zeggen als je weet dat je de volgende dag afscheid gaat nemen van elkaar. woorden schieten door je heen, maar toch blijft het stil. 

Mama deed af en toe haar ogen dicht. Op een gegeven moment moest ik even een andere zithouding aannemen waarop mijn moeder haar ogen opende en zei: je gaat toch niet weg?... Waarop ik zei: nee lieve mam, ik blijf bij jou tot het einde. Mama kuste mijn hand, ik streel door haar haren waarop mijn moeder weer in slaap valt.

Mijn opa en tante blijven deze nacht bij mijn moeder slapen..

Morgen is de grote dag...