Ik kom zo vaak ik kan bij mama op bezoek. Wanneer ik de deur open, ligt mama met haar rug naar mij toe te slapen. Ik benoem dat ik bij jou ben en ik geef jou een kus, maar jou lach, die is er niet meer, jou ogen zijn gesloten... Ik zit naast jou en de tijd tikt weg op de klok. Ik kijk jou aan, en wacht stiekem op het moment dat jij jou ogen opent, en mij laat schrikken als ik even weg kijk zoals mama wel vaker deed haha...

Maar de realiteit is, dat dit niet zal gebeuren.. Af en toe hoor ik jou diep in en uit ademen, vervolgt door een adempauze, waarop jij weer diep in en uit ademt... 

Het deed mij een beetje denken aan Doornroosje. Zij wordt wakker door een kus van haar droomprins. Alleen zal mama in dit verhaal niet meer wakker worden. 

Het besef kwam bij mij nog niet binnen, dat dit het laatste hoofdstuk van ons samen zal zijn. Wij wisten allemaal dat de tijd door tikt en het definitieve afscheid, steeds dichterbij kwam...

Mama was moe, zo moe van het vechten, niks meer kunnen, alles los te moeten laten. Ik heb diep respect en bewondering voor mijn moeder. Zelf heeft zij de moeilijke keuze gemaakt om te gaan slapen, en nu heb jij geen pijn meer. Hierdoor heeft zij altijd zelf de regie behouden, en zo ook zelf bepaald hoe haar leven zal eindigen. 

Toch heb ik af en toe nog een kleine reactie van jou ontvangen waar ik zeer dankbaar voor ben.

Goed.. oud en nieuw is geweest en wij zijn nu 2020. Wanneer ik op 1 januari bij jou kom, benoem ik dit ook... ''hoi mama, Wij zijn nu 2020, het nieuwe jaar is begonnen, Hopelijk heb jij wel lekker kunnen slapen ondanks het gerommel van buiten''

In de avond ga ik weer naar huis en benoem ik...

''Het is goed zo, ga maar zacht, slaap zacht en tot morgen''    Niet wetende dat dit de laatste keer zal zijn voor jou overlijden.....