Het is 02:30 in de nacht, de hele familie zit bij elkaar in de woonkamer van de hospice.

Ik zit op de bank en ik blijf maar staren naar de deur van mama haar kamer..

 

Er brand wel licht, maar de deur is altijd open stond, is gesloten, het is stil..

Deels voel ik vrede, mama heeft geen pijn meer, maar ik heb geen mama meer.. tenminste niet fisiek.

Ik voel veel emoties, tranen komen en gaan. Samen hebben wij het over herinneringen en dan komt er een lach, maar die lach doet teveel pijn.

 

Het hoort nog niet zo te zijn. Er zijn nog zoveel dingen die ik wil vragen, herinneringen maken en momenten die ik wil delen..

Dat mama erbij is wanneer ik mijn opleiding af ga ronden, mijn rijbewijs ga halen, en nog zoveel meer..

 

Mama had het ook vaak over kleinkinderen, hoe erg zij ernaar uit keek en ze kon mij al helemaal vertellen hoe ze alles zou aanpakken.

 

''En dan komt er een hek om de vijver bij de tuin, ik brei mooie sokjes, een muts''..

 

Tot diep ik de nacht hebben wij als familie alle belangrijke punten doorgenomen voor de uitvaart. Alles zal perfect zijn, hoe mama het gewild had. Ik probeer nog een uurtje te slapen, maar dat lukt niet... de gedachte dat mama een verdieping lager recht onder mij ligt, is beangstigend.

 

Inmiddels is het bijna 11:00 in de ochtend. Er komt iemand van de uitvaart om alles te bespreken.

Op dit moment raap ik al mijn kracht en energie bij elkaar om ervoor te zorgen dat er niks vergeten wordt.

 

De vrijwilligers van de hospice waren erg lief voor ons en gaven ons alle tijd en ruimte. In de middag stonden er 2 pannen soep met broodjes voor ons klaar. Maar toch kreeg ik niks door mijn keel.

Het duurde niet lang tot er 2 vrouwen van de uitvaartdienst voor de deur stonden.

 

Ik had mama beloofd om haar mooie kleding aan te doen die ik samen met mijn broertje en zus al had uitgekozen. Op het moment dat ik samen met de uitvaartverzorgers haar zou aankleden, kreeg ik een black-out.. De angst sloeg toe en ik kon het niet..

Op dat moment riep ik mijn tante of zij wou helpen met het pakken van de kleding uit de kast. Mijn tante nam het op dat moment van mij over.

 

En toen kwam het moment om mama mee naar huis te nemen. Wij als familie staan in de gang van de hospice, en dan gaat mama haar deur open. Ik zie voor me hoe mama de deur uit komt lopen, maar in plaats daarvan, zie ik een gesloten kist..

 

De vrijwilligers van de hospice dragen een brief voor, waarna er een gedicht volgt die ik samen met mijn broertje en zus uitgekozen heb.

Het is een moeilijk, maar ook mooi moment.

 

Het is tijd om naar huis te gaan, samen met mama