Het is december en de feestdagen staan voor de deur. Het eerste jaar na mijn moeder haar overlijden is voorbij gevlogen...
In dit jaar heb ik mijn examenjaar afgerond en ben ik geslaagd voor mijn diploma waarvoor ik geknokt heb, heb ik een baan gekregen, nieuwe mensen leren kennen, en langzaamaan gewerkt aan mijn eigen toekomst.
Ook kwam er voor alles een eerste keer zonder mijn moeder aan mijn zij. De eerste verjaardagen, feestdagen, momenten die je niet meer met elkaar kunt delen.
Ik begon weer te genieten van het leven. Ik had mijn diploma op zak, een leuke baan en lieve mensen om mij heen. alles ging goed.
Pas toen het eerste jaar voorbij was, begon ik mij te beseffen wat er gebeurd is. Ik begon mij steeds vaker alleen, verdrietig en angstig te voelen. Ik begon er steeds meer bij stil te staan voor wat er nu komen gaat.
Een toekomst waarin ik alles zonder mijn moeder zal gaan moeten ontdekken. Ik ben nu 25, een leeftijd die voor mij voor een nieuw hoofdstuk staat. Het volwassen leven begon voor mij, een leeftijd waarin je nadenkt over je gezin, kinderen, je eerste auto, een huis kopen.
Allemaal momenten waarover ik graag met mijn moeder over had willen praten. Vragen naar ervaringen, adviezen, het samen delen.
Toen mijn mama ziek was, hebben wij het hier wel eens over gehad, ow wat was mijn moeder enthousiast over kinderen, het oma willen worden, sokken breien. Gelukkig heeft mijn mama een sprei gehaakt. Mocht ik kinderen krijgen, kan het kindje hier lekker onder liggen slapen, en leeft mijn moeder hier toch mee in voort.
Het rouwproces is voor iedereen anders. Ik heb ontdekt dat het bij mij in verschillende fases komt. De ene dag denk ik dat ik alles verwerkt heb, maar op andere dagen slaat het weer in als een bom. Het rouwproces is voor mij een lang proces dat geen tijd kent, maar momenten. Momenten van verdriet, boosheid, angsten.. en deze momenten komen en gaan.. en ik geloof dat deze momenten altijd zullen blijven bestaan.
Maar hoe ga je hiermee om?
Een nieuwe uitdaging is begonnen