Zoals ik in mijn vorige verhaal schreef, ben ik hulp gaan zoeken voor mijn rouwproces, depressie en paniekaanvallen. Ik schrijf hierover omdat ik het belangrijk vind dat deze gevoelens ook besproken kunnen worden.

 

Ik heb wel eens opgezocht hoe een rouwproces in zijn werk gaat. Het word als een tijdlijn uitgelegd welke stappen je zult doorgaan. Denk hierbij aan verdriet, ontkenning, acceptatie, en ga zo het lijstje maar af. Uit ervaring heb ik geleerd dat een rouwproces geen tijd kent, zo ook geen volgorde..

 

Sinds een aantal maanden ben ik in therapie. Ik krijg EMDR en gesprekken waarbij mijn vriend ook af en toe aanwezig is. Ook voor je omgeving kan het erg lastig zijn om hiermee om te gaan. Ook heb ik creatieve therapie. Denk hierbij aan het echt uiten van je emoties en gedachten. Dit kan zijn door tekeningen te maken, schrijven. Ik heb bijvoorbeeld een fotocollage gemaakt van mijn moeder met fotos voor het ziekteproces. Zo kan ik hiernaar kijken om ook de mooie herinneringen op te halen. Dit staat op een speciale plek in huis waar ik even bij kan zitten wanneer ik dit nodig heb. 

 

Een klein deel van tijdens een gesprek met mijn therapeut:

 

“Het rouwproces kent hoogtepunten, maar ook diepe dalen. Zie het als een slinger. Het ene moment slinger je naar het verleden en komen alles emoties en nare herinneringen los en kruip je het liefst weg in een hoekje en ben je het liefst alleen. Het andere moment slinger je weer naar het heden en kan je genieten van de kleine dingen waar je blij van word en voel je je goed.” En dit hoort bij het rouwproces. Zoals ik al eerder zei. Het rouwproces kent geen tijd en zal op de meest onverwachte momenten binnen komen. En dit is oke!

 

Een ander mooi stukje tijdens een gesprek

“Het verlies, het rouwproces, nare herinneringen, het verdriet is als een suikerklont in de thee. Het is er wel, maar het lost op. De smaak zal altijd aanwezig zijn, maar niet meer zo zichtbaar''

 

Ik heb een hele fijne ervaring met mijn therapie. Na een gesprek voel ik mij vaak opgelucht en heb ik meer rust in mijn hoofd waardoor ik in staat ben andere dingen op te pakken. Dit kunnen de kleinste dingen zijn. De was doen, huishouden, een uurtje afspreken met vriend(inn)en. Soms kan je uren sociaal zijn en denk je niet aan het rouwen. Het andere moment kan je na 5 minuten al leeg zijn en wil je het liefst weer alleen zijn.

 

Wat ik eerder al benoemde is dat het ook moeilijk kan zijn voor jou omgeving. Wat je zou kunnen doen is in korte lijnen/zinnen uitleggen wat er op z’n moment in jou omgaat en waar jij  behoefte aan hebt. Wil je dan alleen zijn? Of wil je erover praten? Of wil je juist afleiding? Maak het bespreekbaar zodat voor jou de drempel ook niet hoog word om erover te praten.

 

Het is nu eenmaal zo dat het rouwproces heel zwaar kan zijn. Iedereen gaat anders om met zijn/of haar verdriet en/of verlies van een dierbare. Ga jezelf dus ook echt niet vergelijken met anderen. Het is jou eigen proces!

 

“DISCLAIMER” dit is mijn persoonlijke ervaring.