Zoals ik eerder al benoemde, had mijn moeder er moeite mee om haar draai in het hospice te vinden. Want ja, dit zal haar laatste bestemming zijn die zij bewust mee zal gaan maken. Veel gedachtes schoten door mij heen zoals, dit is haar laatste bestemming, het zal nu heel snel gaan, hier zal mama komen te overlijden... Dit zijn logische gedachtes omdat het ook nu eenmaal gedachtes zijn die uit gaan komen.. sneller dan je zelf kan bedenken. Maargoed voordat het zover is gaan we het eerst hebben over de mooie kanten van het leven in een hospice.

Voordat mijn moeder in aanraking kwam met de term hospice, had ik hier nooit over nagedacht. Ik wist wel wat het was maar niet hoe het leven in een hospice eruit zag. Ik dacht vooral dat het erg somber zou zijn, veel pijn en verdriet, een eindbestemming voor ernstig zieke mensen. 

Op het moment dat mijn moeder naar de hospice ging had ik dubbele gevoelens. Aan de ene kant voelde ik opluchting maar aan de andere kant deed het mij veel verdriet. Toen ik met mijn oma aankwam bij het hospice, kreeg ik een gevoel van kalmte en rust over mij heen. Het was niet een gebouw waaraan je kan zien dat er 'zieke mensen' wonen. Aan de buitenkant was het een normaal huis met mooie versiering voor het raam en mooie planten in de tuin. Bij binnenkomst werden wij direct opgevangen door een vrijwilliger en liepen wij samen naar de kamer wat mama haar nieuwe thuis zal worden . Het was een kamer direct bij de ingang.

Ik was verbaasd toen ik de kamer binnenliep. Het was een mooie grote kamer die zo ingericht was, dat wij makkelijk onze eigen spullen mee konden nemen, om een sfeer te creëren zoals thuis. Er was al een televisie aanwezig en er waren grootte openslaande deuren naar buiten. Ook was er een gezamenlijke woonkamer en keuken voor als je behoefte had aan sociale contacten of even een praatje maken of samen eten. Maar het was ook prima als je alleen op je eigen kamer, of beter gezegd, in je eigen woning wou blijven. 

In mijn vorige stuk vertelde ik al hoe het ging toen mijn moeder de hospice binnenkwam. De avond was gekomen, de familie en ik waren naar huis gegaan. Samen met mijn zus ging ik met mijn tante mee naar huis en zijn wij daar blijven eten. Toen wij net het eten op hadden ging de telefoon, mama stuurde een appje naar mijn tante 'ik voel mij zo alleen'. Mijn tante pakte de telefoon belde mijn moeder op. Mijn zus en ik luisterden mee 'mama wist niet dat wij erbij zaten'. Mama benoemde dat zij niet kon slapen, ze vond het maar raar en gek om daar te zijn en niet meer terug naar huis te gaan. Als je dit hoort als dochter zijnde, doet dit veel pijn om te horen hoeveel verdriet je moeder heeft en je op dat moment niks kan doen om haar gevoel beter te maken. Na het telefoontje was mama weer rustig en heeft die nacht goed geslapen.

Elke dag kwamen wij als familie nog steeds langs. Elke ochtend, middag en avond kreeg mama bezoek van familie. Mama was al snel gewend en had veel lol en humor met de vrijwilligers en de verpleegkundigen. Mijn moeder had bijvoorbeeld ook een katheter. Deze kon zij zelf legen. En als dat moest gebeuren dan zei ze ''zo, ik zal even de tuinslang weer aanzetten''. Zo ging zij met elke situatie om, om het ook dragelijk te maken en de situatie niet zwaarder te maken dan dat het al was. 

De dagen vliegen voorbij en het is alweer kerst. Dit vond mama de mooiste tijd van het jaar. Een mooie kerstboom met veel versiering en lichtjes. Maar ook aan decoratie door het huis, was er geen gebrek. Hoe meer hoe beter. Zo ook was haar woning in de hospice vol met kerstversiering. Hier kreeg zij ook veel complimenten over. Wanneer er een vrijwilliger binnenkwam was het direct ''zo Saskia, wat heb jij een prachtig huis met al die mooie lichtjes, versiering en een heerlijke geur van de kaarsen die branden'' 

Als ik terug denk aan het moment hoe ik eerst dacht over een hospice, is het totaal omgeslagen. De mensen die in een hospice terechtkomen, worden zo liefdevol behandeld. Mijn moeder had ook een ketting met een rode knop om haar hals. Wanneer mijn moeder iets nodig had of iets wou vragen, kon zij hierop drukken en dan kwam er direct iemand aan om haar te helpen. En dat mag alles zijn!

Wil je anders in bed liggen, dan wordt je gedraaid, maar ook als je bijvoorbeeld ineens zin heb in een broodje hamburger laat in de avond, geen probleem! Dat krijg je! Het draait er allemaal om, dat de bewoners van een hospice, nog kunnen genieten van hun tijd op deze aarde en dat er in mogelijkheden gedacht wordt. maar ook dat de bewoners de regie behouden. van wat wil je als ontbijt, avondeten, snack, tussendoortje.. tot aan je gehele dag invulling. Alles wordt op jou eigen tempo gedaan. 

Ik hoop dat mijn gezondheid mij niet in de steek zal gaan laten, maar als ik later ziek zou worden, of ik kan niet meer zelfstandig wonen, dan weet ik 1 ding wel zeker, breng mij maar naar een hospice! 

P.S. ieder kan natuurlijk andere ervaringen hebben met een hospice, ik wil benadrukken dat ik alleen schrijf uit mijn eigen ervaring

Vindt jij deze blog interessant? Deel hem dan in jou netwerk