10 december 2019

Het is vandaag een spannende dag, vandaag gaat mama naar een Hospice...

Om 10:30 kom ik bij mama naar binnenlopen, zij ligt nog lekker te slapen. opa, oma en tante zijn er ook. Samen pakken wij alvast de benodigdheden in die nodig zijn in de hospice zoals, kleding, verzorgingsmiddelen, shampoo, tandenborstel noem maar op. Natuurlijk ook decoratie om haar kamer huiselijk te maken zodat zij zich thuis gaat voelen. Samen met mijn oma, ging ik alvast naar de hospice toe om de kamer alvast in huiselijke sfeer te brengen, mama haar kleding in de kast hangen, bos bloemen op tafel en kaarsjes aan.

Na een kleine uur zien wij een ambulance aankomen rijden. Ik loop naar de voordeur en het ambulancepersoneel opent de deuren van de wagen. Daarin zie ik mama zitten, verstijfd en verdrietig... ik krijg nog steeds kippenvel als ik eraan denk wat mama op dat moment zei... 'dit was dan mijn laatste reis, en de rest van mijn leven, ga ik achter deze deur uitzitten'. Ik probeerde mijn tranen op dat moment in te houden en er voor haar te zijn. Samen gingen wij naar haar kamer en werd zij direct op haar bed geholpen. Mama moest het allemaal even laten bezinken wat meer dan begrijpelijk is. Nogmaals geestelijk was zij nog goed en wist zij heel goed wat er allemaal gebeurde.... een nieuw begin van het einde.... 

Gelukkig voelde mama zich redelijk snel thuis voor zover je het thuis kan noemen. Uiteraard kwamen wij als familie nog steeds elke dag bij haar langs. Als mama naar de po (wc) moest, wou mama dat ik er bij bleef.. dit gaf haar een veilig gevoel... dit was ook het laatste wat ik voor haar kon doen. nabijheid geven en ervoor zorgen dat mama voor zover het nog kon, regie laten behouden over haar leven. 

Communicatie is heel belangrijk in elk aspect. Zij hield mij altijd op de hoogte van hoe zij zich voelde en wat haar wensen waren. Omdat zij altijd heel open was en alles met mij deelde, kon ik makkelijk met haar meevaren en begeleidde zij mij mee in elke fase. 

Zij zag ook altijd overal het positieve van in. je kan je voorstellen dat zij in een korte tijd veel te horen heeft gekregen van wat zij niet meer kan. Zij hoorde het dan aan, ging even 10 minuten los met tranen en gooide hier en daar wat vloekwoorden, maar liet het daarna direct los... dan kwam er direct de vraag, 'oké, maar wat kan ik wel' 

Een voorbeeld is: Mama kreeg in het UMCG te horen dat er geen verdere behandeling meer mogelijk is. Op de terugweg naar huis was mama er rustig onder en het eerste was zij zei was ''we moeten ook nog even langs de winkel voor eten en ik wil wat bollen wol halen zodat ik verder kan met haken' een mooi voorbeeld van hoe sterk zij was.

Haar motto was ook ''Carpe Diem '' ook wel gezegd ''pluk de dag'' geniet van elke dag