28 december 2019, is de dag waarop ik afscheid heb genomen van mijn moeder. Lichamelijk was zij op, en haken ging niet meer.. op dit moment woog mijn moeder nog een kleine 45 kilo.. zij was op. Mijn moeder bleef moedig en sterk. Vandaag is de dag dat mijn moeder zal gaan slapen..

Om 11:00 uur heeft de familie zich verzameld in de woonkamer van het hospice. Het is doodstil... wij weten allemaal dat dit de moeilijkste dag van ons leven zal worden. Het moment van afscheid nemen is aangebroken. 

Samen lopen wij naar de kamer van mijn moeder. Mijn tante, opa en oma waren al aanwezig. Mijn moeder heeft altijd gerookt. In het hospice was dit niet toegestaan. In de periode dat mijn moeder hier gewoond heeft, heeft zij dus ook niet gerookt. Maar een sigaret hoorde bij haar. Bij binnenkomst lag zij in bed, met het raam open, haar laatste sigaret op te roken. In overleg mocht dit. 

Mijn lichaam gierde van de zenuwen. Woorden schieten te kort.... mijn moeder zal gaan slapen, en zal geen pijn meer hebben. 

Wat ik erg ontroerend en mooi vond om te zien, was dat mijn moeder erg sterk en moedig bleef. Zij was erg nuchter, en het leek als een normale dag. Ik gaf mijn moeder een kus en een knuffel, waarop mijn moeder ineens zei: Moet jij ook een foto hebben waarop wij onze handen vasthouden? pff wat een kracht heeft zij! Samen hebben wij nog een aantal foto's gemaakt. 

Na het maken van een aantal foto's, werd mijn moeder haar bed terug gezet in het midden van de kamer. De familie zit om haar heen. Om de beurt nemen wij afscheid en delen wij onze laatste woorden. ''Het is goed zo, ik heb rust, ik hou van jou, we zien elkaar ooit weer''... Nadat wij samen afscheid hebben genomen, komt de dokter binnen, het is zover..

''slaap zacht'' zegt de dokter tegen mijn moeder. Zij ligt er zo rustig bij, zo sterk en liefdevol. Snel loop ik nog naar mijn moeder om een laatste kus te geven. De dokter brengt een infuus aan in haar linkerarm. langzaam loopt het vloeistof door haar lichaam waarop mijn moeder zegt ''he, ik voel het in mijn vingers''. Zodra zij dit zegt, valt zij in slaap..

De familie neemt nog 1 voor 1 afscheid van mijn moeder en 1 voor 1 gaan er mensen weg. Het is nu echt zover. Mijn moeder heeft rust en slaap zacht. Samen met mijn vriend blijf ik nog even bij mijn moeder. Ik zit dicht op haar, en kijk hoe mijn moeder in en uit ademt... Ook wij gaan naar huis waarop ik zeg ''tot vanavond''

Ook al slaapt mijn moeder en krijg ik geen reactie, ze is er nog! En zolang ik naar haar toe kan gaan, zal ik dit ook doen. Dat zal zij ook gewild hebben.