Vandaag ben ik bij mama geweest, niet wetende dat dit de laatste keer zal zijn waarin ik mama zie slapen. Wanneer ik samen met mijn vriend thuis kom na het bezoek aan mama, hadden wij een raar onderbuik gevoel... Ik kijk op de klok, het is nu 00:30 uur en de tijd tikt door. Mijn vriend en ik kunnen allebei niet slapen en besloten om wakker te blijven. Wij hadden het gevoel, dat mama vannacht heen zal gaan. En dan gaat de telefoon...

Vol spanning zit ik op de bank, naar mijn mobiel naast mij te kijken. Op het scherm staat opa die belt... Ik wist direct dat er maar 1 reden was waarom opa zo laat nog zou bellen. In een flits probeer ik voor mij te zien hoe dit gesprek zal verlopen, hoe zal ik reageren op zijn woorden die wij allemaal niet willen horen.

Goed, kom op Chantal, neem op...

''met Chantal'',

''Ja Chantal met opa, ik heb slecht nieuws, jullie moeder is zojuist om 00:28 overleden...''

''Oke opa blijf rustig, ik bel de anderen op en wij komen er direct aan, tot zo''

Opa, oma en tante zijn al bij het hospice wanneer opa mij belt met het nieuws.

Ik zit nog vol adrenaline wanneer ik mijn zus het nieuws vertel. Ook mijn zus wist natuurlijk direct waarom ik belde wanneer zij mijn naam op haar telefoon zag staan.

''He zus, met mij.. je weet vast waarom ik bel.. mama is er niet meer, Cor en ik komen nu naar jullie toe''

''Ik had al z'n onderbuik gevoel dat er vannacht iets zou gebeuren... wij staan zo klaar, tot zo''

''tot zo''

Eenmaal nadat ik mijn zus had gebeld, pakte ik mijn jas en tas met formulieren die belangrijk kunnen zijn voor het gesprek. Ik loop naar mijn vriend toe, ''we moeten weg'' Op dit moment rollen de tranen over mijn wangen, dit is het, het is zover, mama is weg...

Ik herpak mijzelf en samen met mijn vriend, rijden wij richting mijn zus en haar vriendin. Het is een rare rit. Tot aan de hospice werd er niet veel gezegd...

Wat moet je ook zeggen wanneer je net te horen hebt gekregen, dat mama overleden is...

Eenmaal aangekomen bij de hospice, vangen opa, oma en tante ons op en worden wij gecondoleerd door de vrijwilligers. Direct loop ik door naar mama haar kamer...

Bij mama haar kamerdeur brand een kaars. Vol angst loop ik naar binnen.. nooit eerder heb ik van dichtbij iemand gezien, die overleden is. Ik weet niet wat ik kan verwachten..

Goed ik raap mijzelf bij elkaar en ik loop naar mama toe.. Wanneer ik naast haar sta, slaat het in als een bom. Het telefoontje van opa speelt herhaaldelijk door mijn hoofd. Het is toch echt zo. Mama ademt niet meer, haar ogen zijn gesloten, haar lichaam is koud... Ik werp een blik op haar gezicht, langzaam bekijk ik haar tot in het detail. ze ligt er vredig bij.

Mama heeft geen pijn meer, en waakt over mij

15-11-1969 - 02-01-2020 

Saskia was een geliefde vrouw, iemand die vol humor zat en zelfs tot op het allerlaatste moment, nog grapjes maakte.

Carpe Diem